Grafmonument Moreau-Vauthier | Division 14
Geïnspireerd door de beelden van de Olympische Spelen wilde ik weer eens een bezoek brengen aan Parijs. Anders dan voorgaande bezoeken zou dit bezoek volledig in het teken staan van het fotograferen. Aangemoedigd door de enthousiaste verhalen van met namen Rob Kemps en de vele bijzondere foto’s van de begraafplaats die op internet te vinden zijn stond een bezoek aan Cimetière du Père-Lachaise hoog op mijn “to do” lijstje.
Met mos begroeide grafmonumenten
Doordat ik zoals gewoonlijk te veel in een te korte tijd wilde zien en fotograferen stond een bezoek aan dit kerkhof gepland op de eerste middag nadat ik was ingecheckt in het hotel. Een paar kapotte knieën en een gebrek aan een topconditie deden me besluiten om niet over de hele begraafplaats rond te dwalen maar met een vooraf bepaalde route de voor mij meest interessantste grafmonumenten te zien en te fotograferen.
Verweerde grafmonumenten
Metrolijn 3 bracht me naar de halte Père-Lachaise waar ook een zijingang van de begraafplaats te vinden is. Meteen na binnenkomst merk je dat dit een zeer bijzondere begraafplaats is en in niets te vergelijken is met de kerkhoven die ik eerder gezien had. Een enorme wirwar van dicht op elkaar staande grafstenen, grafmonumenten met en zonder complete kunstwerken. Nieuw en oud hebben ogenschijnlijk zonder enig plan van structuur een plek gekregen. Ik vind het zeer indrukwekkend om nieuwe graven naast oude verweerde en vervallen graven te zien staan. Op sommige plaatsen heeft het iets lugubers, bijna een locatie voor een horrorfilm, maar ook rustgevend en een plek om gedachtes los te laten om je over te geven aan de indrukken.
Slingerend straatje tussen de grafzerken
Voor de foto’s had ik het geluk dat het bewolk weer was. Om een bepaalde sfeer in de foto’s te krijgen had ik geen behoefde aan een strakblauwe lucht met helder zonlicht. Ik wou iets mysterieus in de foto’s zien te krijgen. Door het contrast te verhogen en de kleur wat somberder te maken, iets van ruis toe te voegen en ook de buitenkanten van de foto donkerder te maken door vignettering toe te passen heb ik geprobeerd om de juiste macabere sfeer weer te geven die mijns inziens past bij zo’n bijzondere locatie.
Nadat ik Cimetière du Père-Lachaise ben binnengekomen bij ingang Amandiers ben ik linksaf gegaan over de Avenue de Boulevard. De smalle omhooglopende steegjes tussen de graven door geven gelijk de juiste sfeer weer en ik ben na een paar meter lopen al overrompeld door de indrukken die deze begraafplaats op me heeft. Langs de graven van o.a. Remina Maggiora (1912-1985) met een prachtig sculptuur en het verroeste hekwerk van het graf van de Familie Hennel klim ik langzaam omhoog.
Bijna elke meter die ik loop is bijzonder. Prachtige sculpturen bij de graven van Del Duca en Leon Phillippe Beclard, verweerde en vervallen grafzerken het wisselt zich bijna per afgelegde meter af.
Natuurlijk mag een bezoek aan het graf van Jim Morrison niet ontbreken. Zijn populariteit werd onderweg al duidelijk nadat aan mij door een paar Italiaanse toeristen gevraagd werd of ik wist waar dat was. Bij zijn graf nog altijd bloemen en aandenkens van zijn fans en er stonden nog steeds een aantal belangstellende bij zijn graf terwijl januari toch zeker tot het laagseizoen gerekend kan worden.
Grafsculpturen
