De meest bijzondere metro ingang die ik ben tegengekomen is wel bij de metrohalte Palais Royal Musée du Louvre aan Place Collette, tegenover het theater Comédie-Française aan de Rue Saint Honoré. De Franse hedendaagse kunstenaar Jean-Michel Othoniel is verantwoordelijk voor deze kleurrijke schoonheid die net als bij het originele ontwerp uit 1900 kunt en design samenbrengt.

Horen de souvenirs straatverkopers tot het straatmeubilair? Officieel niet maar ik vind het wel heel erg bij Parijs horen. Zo’n 50 jaar geleden kwam ik voor het eerst in Parijs en toen werden er al souvenirs vanaf kleedjes verkocht. Als er politie aankwam werden snel de vier punten van het kleedje bij elkaar gepakt en weg waren alle verkopers. Als deze illegale handel na 50 jaar nog steeds plaats vindt hoort het wat mij betreft tot het straatmeubilair.

In de titel van deze blog staat het al vermeld, lantarenpalen. Deze klassiek aandoende verlichting is overal in Parijs terug te vinden. Met enkele lampen zoals op de foto’s maar ook met twee of drie kelken. Ik vind het blij het straatbeeld passen, zeker in oude steden horen geen moderne lantarens die misschien efficiënter en energiezuiniger zijn maar vaak ook karakterloos zonder enige uitstaling en afbreuk doen aan de bouwstijl van een oude stad.

Terrasjes heb je in Parijs in alle soorten en vooral maten. Er is in Parijs geen stoep te klein dat er geen terras op past. Deze restauranthouder is wel heel creatief geweest door het hoogte verschil tussen stoep en weg met een zaag op te lossen zodat er toch 12 stoeltjes meer geplaatst konden worden.

Hoe aanlokkelijk een terras er ook uit kan zien de prijslijsten hangen er niet voor niets. Bij Brasserie Creperie is het bijvoorbeeld niet ongebruikelijk dat een niets vermoedende toerist bij het afrekenen de overtuiging heeft dat hij ook het tafeltje met stoelen heeft gekocht en zich afvraagt hoe dit mee te nemen. Een blik op de prijslijst, croque monsieur € 12,90 (gewoon een tostie). Kan het nog gekker? Ja hoor, zelf ben ik neergestreken op het terrasje van Chez Ribe, vlak bij de Eifeltoren. Twee cola zero en een omelet. Toen ik om de rekening vroeg en ik met mijn telefoon betaalde werd netjes gevraagd of er 10% fooi bij mocht. De omelet was lekker dus waarom niet, maar bijna € 40,- voor twee cola en een omelet is toch wel heel bijzonder.

Menig automobilist heeft een hekel aan de overal geplaatste Amsterdammertjes. En elke stad heeft zo zijn eigen variant hierop. In Amsterdam met de drie kruizen en in Den Haag met een Ooievaar. Parijs houdt het simpel met gewoon een betonnen paal die waarschijnlijk meer garantie geeft op schade bij het negeren van de juiste rij strook. Dat dit niet altijd goed gaat blijkt uit het scheven paaltje.

Ook in Parijs zijn de leenfietsen niet meer weg te denken uit het straatbeeld. Zeer begrijpelijk omdat het verkeer zeker in de stipts zo druk is dat er geen doorkomen aan is. Tot tweemaal toe wou ik met de bus terug naar het hotel en stond het zo lang vast dat iedereen al was uitgestapt en ik ook maar besloot om toch maar de metro te pakken.